Kochani,
Po
dzisiejszym sprzątaniu mogę już z całą pewnością stwierdzić, że pora
sucha przewalczyła ostatnie deszcze. Pył zalega wszędzie, tym bardziej,
że w grudniu i czasem w styczniu istnieje tu coś zwane „hamartam”
(prawdopodobnie pisze się to inaczej), czyli silny, zimny wiatr z
północy, a konkretnie znad Sahary. Przywiewa piasek, a szyby się od tego
trzęsą, ale hamartam w Owerri to pestka w porównaniu z tym w regionach
bardziej północnych. Pewnie coś tak silnego, jak nasz halny. No i jest
już konkretnie gorąco w dzień. Na Boże Narodzenie nie da się wytrzymać
wewnątrz kaplicy, trzeba się będzie wietrzyć w wirydarzu...
Imprezę
z klaretynami na Niepokalaną należy zaliczyć do udanych. Dużo nas
kosztowała pracy, bo dom niezorganizowany, trzeba było kupować dodatkowe
widelce, szklanki, itp. Do tego przynoszenie stołów i krzeseł z
zewnątrz i wymyślanie wszystkiego od zera, bo to pierwszy raz. Było ich
chyba dwunastu (jak apostołów), w tym o. Gonzalo, o. Ihedoro (najstarszy
klaretyn, założyciel) i obecny prowincjał. Dołączam fotografię krojenia
tortu (a właściwie ciasta), nieodłącznego elementu tutejszych imprez.
Wywołuje się kilka znaczących osób i wszyscy trzymają nóż. Dobrze jest
wtedy zrobić zdjęcie. Moim wkładem była
m.in. dekoracja stołu, co zaowocowało zaproszeniem do dekoracji kaplicy
na Boże Narodzenie (oprócz szopki, co już było w programie). Zaszczytna
to propozycja, ale wymaga przemyślenia, bo wrażliwość estetyczna jest
tu bardzo inna...
Były
też sprawy trudne. Duży projekt renowacji ośrodka zdrowia w Mbutu
okazał się możliwy do realizacji w ostatniej chwili. Zatwierdzony w
czerwcu, a środki dostępne na początku grudnia z terminem zakończenia do
końca roku. Nie byłoby to niemożliwe, bo większość stanowiły zakupy
sprzętu, ale w międzyczasie powstało wiele znaków zapytania, czy to
rzeczywiście będzie dla dobra mieszkańców i naszego procesu osiedlania
się tutaj. Siostry zostawiły mi decyzję i kosztowało mnie to wiele
wysiłku i modlitwy. Odpowiedź ostateczna: nie realizujemy, być może w
przyszłości, ale jeszcze nie czas. Drugim wydarzeniem było odejście
jednej z aspirantek w dość nerwowy sposób. Resztę niech dopowie
wyobraźnia. No i mamy nowy samochód, który obchodzimy jak pies jeża. Ja
jestem jedynym kierowcą, a kto mnie zna, wie, jakie mam lęki. Moje
siostry mają jeszcze większe lęki, żeby mnie wpuścić za kierownicę. Więc
samochód na razie stoi jako eksponat ku zachwytowi wszystkich, że jest.
Ale już zrobiłam pierwszą próbę. Automatyczna skrzynia biegów, nie ma
sprzęgła, bułka z masłem. Teraz tylko trzeba uważać, żeby nie wjechać w
drzewo albo na kogoś.
Zbliża się sezon wesel i spotkań rodzinnych. W
okolicach Bożego Narodzenia należy przyjechać do swojej wioski
pochodzenia, gdzie wyznacza sie konkretne dni na zjazd całej rodziny (a
jak wiemy, czasem moi bracia i siostry, dzieci tego samego ojca,
pochodzą od kilku jego żon, co pomnaża znacznie liczbę uczestników).
Przygotowania trwają cały grudzień, ceny wszystkiego rosną nawet
dwukrotnie, uaktywniają się też złodzieje i inne ciemne typy. Mamy
zaproszenie na 5 wesel (!), bo przyjaciele moich przyjaciół są moimi
przyjaciółmi, czyli rodziny klaretynów, to nasze rodziny. Będziemy chyba
na dwóch, a reszcie wyślemy drobne upominki i życzenia.
Na
początku stycznia, jeśli wszystko się uda, jedziemy na kilka dni do
środkowej Nigerii, w miejsca klaretyńskie, spotykać młodzież i
przedstawiać im nasze zgromadzenie a i w celu krajoznawczym, rzecz
jasna.
Pozdrawiam,
Ania
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz