Kochani !
 |
| keke napep |
Mam
we wspólnocie odpowiedzialne zadanie dokonywania zakupów na targu.
Wyprawa na tenże targ zajmuje całe przedpołudnie i odbywam ją w
towarzystwie wiernej i nieocenionej siostry Aimee z Kongo, która próbuje
mnie afrykanizować (tj. przystosowywać do rzeczywistości) w wielu
aspektach życiowych. Podróżujemy keke napepe, tzn. małym, śmiesznym,
żółtym trzyśladem rodem z Indii, który wszędzie się wciśnie, pomyka
między wszelkimi pojazdami, czasem pod prąd, czasem w poprzek. Pełno
tych ruchliwych samochodzików w mieście i szybko można się nimi dostać w
każdy zakątek. Zapewniają pracę wielu ludziom, a popyt jest duży,
zwłaszcza od kiedy zabroniono ruchu motocyklami, które były środkiem
transportu tańszym, ale powodującym wiele wypadków i niebezpiecznym.
Keke ma szybę z przodu i brezentowe zadaszenie oraz tył. Boki są
otwarte, więc wiatr hula w welonie i spódnicy. Bardzo lubię te podróże
przez kolorowe i wciąż dla mnie egzotyczne ulice.
 |
| młody ananas |
W
końcu docieramy. I zaczyna się. Jestem oczywiście jedynym białym
człowiekiem na targu, którego ludzie pozdrawiają i nawołują oraz
natychmiast podnoszą ceny, ponieważ z
pewnością ma pieniądze i trzeba go trochę oskubać w ramach wyrównywania
różnic ekonomicznych między krajami rozwiniętymi a rozwijającymi się.
Chciałabym mieć czapkę niewidkę, albo pomalować się na czarno. Ale nic,
ruszamy. Pod murem worki pełne pomarańczy, które tutaj są żółto-zielone,
stosy ananasów, kukurydza, bo właśnie
sezon. Pomarańcze 3 za 20 Naira albo, jak gorsze, 7 za 40. Wkraczamy w
coraz gęstsze stragany. Wszędzie trzeba się targować. Pierwsza cena jest
horendalna i należy wykrzyknąć z oburzenia i dobrze dodać jakiś
nieobraźliwy żart, żeby nawiązać nić sympatii ze sprzedającym i tym
samym wyrazić gotowość do dłuższej dyskusji.
Co
więc należy kupić? Oprócz wspomnianych owoców, zaopatrujemy się w ryby
(suszone i wędzone), które są podstawą tutejszych zup z liści, mięso
wołowe oraz kurczaki. Te ostatnie kupujemy żywe, wyciągając je z klatek i
sprawdzając wagę wymachując trzymanymi za nogi, rozczapierzającymi
skrzydła i gdaczącymi pierzastymi stworami przed oczami sprzedawcy,
któremu tym samym udowadniamy, że znamy się doskonale na hodowli i
wiemy, ile taka kura powinna kosztować. Po dobiciu ceny zjawia się
chłopak, który na miejscu ptaki ubije, oskubie i porąbie na kawałki.
Warunków sanitarnych nie będę opisywać. Należy spokojnie usiąść na
pobliskiej ławeczce i zaakceptować rzeczywistość.
Do
lokalnego kolorytu przedsiębiorczego ludu Igbo należy dokładanie
patyków w środek pęczków z lisćmi (tzw. warzywami), żeby wyglądało na
więcej, umieszczanie zepsutych pomidorów na dnie kubełka, z którego nam
przesypują do torby oraz nasączanie wodą suchych o tej porze roku
pomarańczy. I nie jest to żadne oszustwo, tylko business. Wśród
rozkrzyczanych Igbo spokojny, pogodny Hausa z północy. Cena od razu
niższa, żadnego targowania, a pod spodem świeżutkie, twarde pomodory
takie same jak na wierzchu. Po 3 godzinach krążenia po targu, obładowane
torbami z papryką (palącą żołądek), okro, bananami do gotowania,
słodkimi ziemniakami, fasolą, ukłą, mlekiem w proszku (innego nie ma),
kawą (nescafe, a jakże, ogólnoświatowe), herbatą lipton (j.w.) środkami
higienicznymi itp. itd., zawalamy znów keke. Kierowca lamentuje, że
przeładowanie. Faktycznie, trochę rzęzi na zakrętach. Chce wyższej
opłaty, ale uspokaja się, gdy zaczynamy dyskusję na temat haseł, które
wypisał sobie na przedniej szybie „bojaźń Boża początkiem mądrości” i
„Ten, który mnie podniósł, nie pozwoli mi się pogrążyć”. Czy warto więc wszczynać drakę, gdy oczy Najwyższego spoglądają na nas?
Pozdrawiam, i życzę udanych zakupów w supermarketach
Ania
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz